بلای عشق را جز عاشقِ شیدا نمی داند   به دریا رفته میداند مصیبت های طوفان را !

شمعم شکفته بود که خندد به روی تو   افسوس ای شکوفه ی خندان نیامدی !

ساعت عشق به سر میکوبد   که زمان رفت و نیامد یارت   گفتمش ساعت دیوانه بخواب   تا نگاهم ندهد آزارت !

شنیدمت که نظر می کنی به حال ضعیفان   تبم گرفت و دلم خوش به انتظار عیادت

آزرده دل از کوی تو رفتیم و نگفتی   کی بود ؟ کجا رفت ؟ چرا بود ؟ چرا نیست ؟

گرچه می دانم نمی آیی ولی هردم ز شوق   سوی در می آیم و هر سو نگاهی می کنم !

ما زخم ترین شاخه ی این جنگل خشکیم   تیغ و تبری نیست که ما را نشِناسد !

سنگدل با من مدارا کن ، فراموشم مکن   بر مزارم این غبار از سنگ هم سنگین تر است

دریا اگر سر می زند بر سنگ ، حق دارد   تنها دوای درد عاشق ناشکیبایی است !

شهید نیستم اما تو کوچه ی خود را به پاس این همه سرگشتگی به نامم کن !

بی تو هر روز مرا ماهی و هر شب سالی است شب چنین ، روز چنان ، آه چه مشکل حالی است !

تا رفته ای ، شمار شب و روزها کنم ایام عمر من همه یوم الحساب بود !

تسبیح شیخ پاره شد و دانه دانه شد از بس که استخاره زدم تا ببینمت !

همه خفتند به غیر از من و پروانه و شمع قصه ی ما دو سه دیوانه دراز است هنوز !

بر لبم کس خنده ای هرگز مدید الا مگر در میان گریه بر احوال خود خندیده ام